Od Nilaya CD Anarii

Po kilku minutach dotarliśmy do groty. Gdy już udało nam się pokonać ciasne korytarze, w końcu znaleźliśmy się w samym sercu jaskini.

- O, rany! Ale tu kryształów... - Anaria aż otworzyła pysk z wrażenia, nie mogąc nacieszyć wzroku widokiem lśniących minerałów.

Uśmiechnąłem się pod nosem, spoglądając na waderę. Chyba się udało. Wilczyca w końcu zaczęła się uśmiechać. Niecałą godzinę później, burza odeszła, ustępując miejsca ciepłu promieni słońca.

- Znowu zostawiłem watahę bez jakiegokolwiek nadzoru... - westchnąłem.

- I co? Przecież są dorośli. Dadzą sobie radę... - Anaria spokojnie chłeptała wodę, po czym zerknęła na mnie - Chcesz wracać?

- Możemy, jeśli nie masz nic przeciwko temu...

- Wobec tego chodźmy... - wilczyca poszła przodem.

Anaria?