Od Nilaya CD Melindy

Podniósłszy się powoli z zamarzniętej gleby, przez moment obserwowałem Melindę, która starała się oczyścić futro z warstwy białego puchu.

- Chyba powinniśmy już wracać - jej sugestia wyrwała mnie ze stanu zamyślenia.

- Możemy... - skinąłem niepewnie głową - Jesteś zmęczona? - zapytałem po chwili.

Szczerze powiedziawszy, wcale nie było mi śpieszno do domu, ale skoro ona tego chce...

- Nie, nie. Po prostu pomyślałam, że dzieci nie powinny być tyle czasu same... - westchnęła, z delikatnym uśmiechem na pysku - Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe?

- Ależ skąd! Masz absolutną rację. Chodźmy do domu. - odwzajemniłem jej uśmiech.

***

Słońce powoli znikało z horyzontu, ustępując ciemnogranatowej, gwieździstej płachcie, która wkrótce opatuliła całe niebo. Zapowiadała się piękna noc. Zmrużywszy oczy, wziąłem głęboki oddech. Nieoczekiwanie poczułem, że ktoś opiera się o moją łapę. Uśmiechnąłem się pogodnie, spoglądając na siedzącą obok Meli.

Melinda?